Blog: Appels en peren

Gepubliceerd op 26 mei 2021 · Leestijd 7 minuten

We doen het (onbewust) allemaal, jezelf vergelijken met een ander. Of het nou gaat om uiterlijk, woning, salaris, aantal vrienden, loopbaan, ieder van ons vergelijkt zijn of haar eigen status wel eens met een ander. Worden we er beter van? Vrolijker? Gezelliger? Niet echt hè? Zelfs al ben je ‘verder’ op een gebied dan een ander, en zou je je daar even goed over voelen, is het een oprecht ‘goed’ gevoel? Waarschijnlijk niet.

Op reis in India zag ik een baby op de straatstenen slapen. Een echte baby-baby, van maximaal 6 maanden oud. Naast zijn moeder, op niets meer dan een plakgemaakte kartonnen doos, met niet meer bezittingen dan de smoezelige kleertjes aan zijn/haar lichaam. Als ik er aan terug denk, kan ik nu na 10 jaar nog steeds dat beeld voor mij zien. En vooral ook het gevoel van kippenvel terughalen en de gedachte die ik toen had: Ik. Klaag. Nooit. Meer. Dat. Ik. Niet. Genoeg. Heb.

Dit betekent niet dat ik niet streef naar meer. Ik vind het fijn om mijzelf te ontwikkelen, om doelen te stellen en die te halen. Maar ik probeer me daar wel echt bewust bij te blijven, dat het al okee is, zoals het is. Ik heb een dak boven mijn hoofd, eten in de koelkast (überhaupt eten, en een koelkast), fijne mensen om mij heen, een baan, kleren in de kast.

Hetzelfde kan gebeuren als je jouw huis wilt gaan opruimen en organiseren. Dat je jaloers kijkt naar het altijd opgeruimde huis van de buurvrouw, waar altijd alles spic en span is, op welke dag of welk tijdstip je daar ook bent. Of dat je naar The Home Edit hebt gekeken op Netflix, en denkt: dat wil ik ook! Maar dat je dan om je heen kijkt, naar jouw niet opgeruimde trapkast waar alles uitpuilt en waar geen orde in zit. Hoe ga je dan van jouw situatie naar het extreem opgeruimde, met dure containers gevulde, regenboog design van The Home Edit?

Don’t compare yourself to others. You have no idea what their journey is all about.

Regina Brett

Waarschijnlijk raak je al moedeloos bij het idee om bij dat eindpunt te komen. Hoe dan? En waarschijnlijk begin je er dus maar niet aan, want wat je wilt, is bijna onmogelijk, dus waarom zou je ermee proberen te starten? De kunst zit hem in niet meteen streven naar dat bijna onbereikbare einddoel, maar de reis die je moet maken om daar te komen, in kleine stukjes op te delen. Behapbare stukjes.

Begin eens een kwartier met opruimen van dat ene mandje in de trapkast. Of loop je voorraad conserven eens na, is de THT al verstreken van sommige dingen? Staan ze van oud naar nieuw in de kast, zodat je de oudste eerst pakt tijdens het koken? Houd het de eerste keer bij dat ene mandje uitzoeken. Of, als je zeker weet dat je nog puf hebt, pak een tweede mandje. Maar keer niet meteen je hele trapkast binnenstebuiten, waardoor je niet kan stoppen wanneer je energie of tijd eigenlijk op is.

Je zult zien, dat als je dit enkele keren per week of maand doet, dat je vanzelf dichtbij een functioneel opgeruimde trapkast komt. En als deze functioneel is opgeruimd, dan is er misschien energie en ruimte om hem esthetisch te gaan aanpakken. Bij elkaar passende mandjes of bakjes als het budget het toelaat. Of het nog net iets anders indelen, waardoor het op ooghoogte een rustig en mooi geheel is. Stapje voor stapje. En wellicht kom je dan op het punt, dat jouw kookboeken op regenboog kleur staan, en heb je dat eerst ver weg lijkende doel toch gehaald.

De moraal van dit verhaal? Mocht je al vergelijken, vergelijk dan appels met appels, en peren met peren. En vergelijk niet iemand anders zijn einddoel met jouw begin. Daarnaast weet je niet wat iemand opgeeft om extreem opgeruimd te leven. Of hoeveel geld ze erin hebben gestopt. Of hoeveel energie en tijd het hen kost om het ideale plaatje vol te houden.